15 augustus 2013
In 2004 werd “de grootste Nederlander aller tijden” gekozen. Willem van Oranje won de wedstrijd. Onbegrijpelijk, want Wilhelm von Nassau und Schloss Dillenburg is net zo Nederlands als Würstl mit Sauerkraut. Wilhelm en zijn broer Adolf waren Duitsers.
Soekarno was zonder enige twijfel onderdaan van het Koninkrijk der Nederlanden en met de proclamatie van 17 augustus 1945 gaf hij leiding aan de bevrijding van 70.000.000 mensen en werden de “inlanders” van het Koninkrijk der Nederlanden uiteindelijk staatsburgers van de jonge Republiek Indonesië. Een weergaloze prestatie.
(Kaart van het Voormalig Groot-Nederlandse Rijk 1940)
– In het midden van de kaart het Aziatische deel van het Voormalig Groot-Nederlandse Rijk, het huidige Indonesië.
– Links op de kaart het Europese deel, in de volksmond ‘Holland’.
– Rechts het Amerikaanse deel, Suriname en de Nederlandse Antillen. (Nederlandse Antillen niet zichtbaar op de kaart vanwege de schaalgrootte)
Kerngegevens 1940: inwoners Voormalig Groot-Nederland
Aziatisch deel 70.000.000 inwoners (>88%)
Europees deel 9.000.000 inwoners (11%)
Amerikaans deel 200.000 inwoners (<1%)
In Nederlandstalige geschiedenisboeken staat dat in 1919 in het Koninkrijk der Nederlanden het algemeen kiesrecht werd ingevoerd. Dit is onjuist: 70 miljoen onderdanen in het Aziatische deel van het koninkrijk hadden geen stemrecht en dit zou zo blijven tot het formeel en definitief uiteen vallen van Voormalig Groot-Nederland op 27 december 1949.
De bastaardwet van 1892
Met deze wet (officieel: ‘Wet op het Nederlanderschap‘) werd ongeveer 99,99% van de inwoners van het Aziatische deel van Voormalig Groot-Nederland uitgesloten van burgerrechten. Alleen diegenen die konden aantonen dat hun vader een Europeaan was of een natuurlijk kind van een Europese moeder, kwamen in aanmerking. De rechtelozen werden inlanders genoemd.
___________________________________________
Apartheid is dus niet alleen het bekendste Nederlandse woord in het buitenland, apartheid was juridisch verankerd niet alleen in de wetgeving van Zuid-Afrika, maar tot 1950 ook in die van het Koninkrijk der Nederlanden.
___________________________________________
Kusno Sosrodihardjo werd op 6 juni 1901 geboren als zoon van een Javaanse leraar en zijn Balinese vrouw. Volgens Javaanse traditie kreeg hij na het overleven van alle kinderziektes een nieuwe naam: Soekarno, dat ‘goed karma’ betekent. In 1916 ging hij naar de Hogere Burger School en studeerde daarna af als architect van de Technische Hogeschool in Bandoeng. (in de periode 1933-’40 studeerden ondanks de Ethische Politiek slechts 189 inlanders af) Soekarno had een fotografisch geheugen en sprak vloeiend Javaans, Soendanees, Balinees, Indonesisch, Nederlands en redelijk Duits, Engels, Frans, Arabisch en Japans.
‘Niet komt de zon dus op omdat de haan kraait, maar de haan kraait omdat de zon opkomt.’
Verzet tegen het onrechtvaardige systeem van Apartheid kon uiteraard niet uitblijven en het was Soekarno die met enkele geestverwanten op 4 juli 1927 de Partai Nasionalis Indonesia (PNI) oprichtte. Artikel 2 van het partijprogramma liet aan duidelijkheid niets te wensen over: ‘het nastreven van de onafhankelijkheid van Indonesië’.
Dissidenten werden vaak zonder enige vorm van proces naar concentratiekamp Boven-Digoel gedeporteerd; de gouverneur-generaal maakte dan gebruik van zijn ‘exorbitante rechten’. In 1930 kozen de autoriteiten echter voor een andere aanpak. Soekarno werd ‘in naam van de Koningin!’ gearresteerd en opgesloten in de Bantjeuj-gevangenis in Bandoeng en er werd een proces gestart op grond van het haatzaai-artikel uit het Nederlands-Indische Wetboek van Strafrecht. Een ander artikel dat uit de kast werd gehaald was Art. 169, ‘deelneming aan een misdadige vereniging’.
In zijn verdedigingsrede, die twee volle dagen duurt, zegt Soekarno:
“‘de strijd van het Nederlandse volk om zich te bevrijden van het Spaanse juk.’ Zoals destijds het Nederlandse volk, was thans het Indonesische volk ontwaakt. ‘De Indonesische reus, die in diepe, ja dodelijke, rust was verzonken, heeft zich opgericht en spant zijn krachten.’ Het nationalistische bewustzijn is niet geschapen door de PNI, maar de vrucht van de imperialistische onderdrukking. ‘Niet komt de zon dus op omdat de haan kraait, maar de haan kraait omdat de zon opkomt.'”
Soekarno werd schuldig bevonden en verdween in de Soekamiskin-gevangenis nabij Bandoeng. Op 31 december 1933 werd hij vrijgelaten en kwam tevoorschijn ‘als een kris die pas is schoongemaakt en scherper is dan tevoren’, zoals hij het zelf omschreef. Na de muiterij op de Zeven Provinciën werd Soekarno opnieuw gearresteerd en verbannen naar Flores en in 1938 naar Bengkoelen op Soematra. Daar werd hij in 1942 door de Japanners bevrijd.
Op 15 augustus 1945, na de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki, capituleerde Japan onvoorwaardelijk. Dit had grote consequenties voor het Aziatische deel van het Koninkrijk der Nederlanden. Het centrale gezag in Den Haag wilde zo snel mogelijk de controle over het Aziatische deel van het koninkrijk van de Japanners overnemen en de door Soekarno uitgesproken onafhankelijkheidsverklaring van 17 augustus 1945 werd niet erkend. De monarchisten uit Europa stuurden 150.000 soldaten om het afscheidingsstreven van tientallen miljoenen Aziatische onderdanen de kop in te drukken.
Op 19 december 1948 werd Soekarno voor de derde keer gearresteerd door eenheden van het Korps Speciale Troepen.
Foto 19 december 1948, Djokja: een lachende Soekarno kort na zijn arrestatie. Naast hem KNIL-kapitein Vosveld.
De monarchisten wonnen de slag, maar verloren de oorlog die geen oorlog mocht worden genoemd. De monarchistische elite in Europa wilde in 1945 dat alles weer werd zoals het altijd was geweest: Nederlands-Indië als wingewest, maar letterlijk de hele wereld koos de kant van de republikeinen en veroordeelde de oude koloniale heersers in Den Haag.
De overwegend christelijke monarchisten zouden Soekarno erkentelijk moeten zijn: dankzij hem is het Koninkrijk der Nederlanden niet langer het land met de grootste moslimpopulatie ter wereld.
Geplaatst: 17 augustus 2013. Tekst: Max van der Werff